Ένα φεγγάρι στον Υμηττό
Με σμιλευτά απάνω του τα αρχαία γράμματα
που λένε…-”Δεν υπάρχει σ’ αυτά τα μέρη ψωμί
Για τους ξένους, ούτε κρασί
Βρες άλλο δρόμο περαστικέ,
Άλλο σούρουπο, καταφύγιο ή
Κανένα μοναστήρι”.
Ένα φεγγάρι στον Υμηττό
Γραμμένο πάνω του:
”-Τσιμεντένιο φεγγάρι,
Έχουν στεγνώσει τα μάτια μας πλέονγια σένα,
Κλαίς εσύ για εμάς από δώ και πέρα.”
Ένα φεγγάρι στον Υμηττό
Με σμιλευτά απάνω του τα αρχαία γράμματαπου λένε…
-”Μισή ευχή και μισό θλιμμένο τραγούδι
”Ο χρόνος έχει φάει την ευχή
Και οι πότες των επιδρομών το τραγούδι.
Όταν περνώ από τα παλιά σου στέκια
Οι λέξεις πεισματώνουν
Στην ιστορία τουςΔεν υπάρχουν
Ούτε εικόνεςΟύτε καν λίγοι χαιρετισμοί
Κι ούτε το παλαιό σου πρόσωπο
Είναι εκεί.
Μόνο οι απαίσιες πρωϊνές εφημερίδες
Το τραίνο
Κι ο κατοικημένος από φαντάσματα
Παλαιές εικόνες κι αποχαιρετισμούς
O δρόμος.
Ανακτώ με σένα τη μνήμη μου
Μα μη με κατηγορείς
Δεν έχω στα χέρια
Παρά μάταιους ανέμους
Και φαύλες σκιές από σύννεφα.
Περνώ απ τα παλιά σου στέκια
Και δεν σε βρίσκω
Κρύβονται τα μάτια πίσω απ’ το δάκρυ
Μ’ αφήνει μόνο κι ο αντικατοπτρισμός.
Αυτά είναι εισιτήρια
Για αναχωρήσεις και για αφίξεις
Εισιτήρια για όλους τους φίλους
Μα μη τους αφήσεις να περάσουν
Τον κατοικημένο από έπαρση δρόμο,
Όπου η θλίψη είναι σαν ψωμί
Στα πεζοδρόμια που κλαίνε τα σκυλιά
Το απαγορευμένο μονοπάτι
Δύσκολη πεισματάρα φαντασία
Παλαιές επίμονες σκέψεις
Αναχώρηση χωρίς γυρισμό,
Ούτε καν η σκιά από το γύρισμα
Του κεφαλιού.
Ζ. Αζάμπι – Αθήνα 1992
( η μετάφραση έγινε το 2005 από τον φίλο του G. M. Foster,
ευγενώς προσφερθείσα σε μένα, στο Φόρουμ Μεταναστών
Ελλάδας και στους υπόλοιπους προσκεκλημένους )
