ΓΥΝΑΙΚΑ – ΚΟΡΙΤΣΙ – ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ
ΟΡΓΑΝΩΣΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ & ΤΗ ΒΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
8η ΜΑΡΤΗ 2021
Η φετινή 8η Μάρτη μας βρίσκει εν μέσω πανδημίας, με την καθημερινότητα να εξελίσσεται σε καθεστώς lockdown, στο κέντρο ενός τεράστιου κύματος καταγγελιών σεξουαλικών και εργασιακών κακοποιήσεων και με την κυβέρνηση να εξαγγέλει ότι προτίθεται να μεταρρυθμίσει το οικογενειακό δίκαιο. Κάθε μία από αυτές τις συνθήκες είναι από μόνη της ικανή να βγάλει τις γυναίκες και τις θηλυκότητες “στο δρόμο”, πόσο μάλλον όταν συσσωρεύονται.
Τα μέτρα του lockdown, αναγκάζουν τις γυναίκες να παραμένουν κυρίως στο σπίτι, σε ένα περιβάλλον που για όλες πολλαπλασιάζει τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, ενώ για πολλές είναι ακόμα και αφιλόξενο, καταπιεστικό, εκφοβιστικό, επικίνδυνο για τη ζωή. Εφτά καταγεγραμμένα περιστατικά γυναικοκτονίας σημειώθηκαν στην Ελλάδα από το Μάρτιο έως το Νοέμβριο του 2020. Εκτός από σωματική βία (όπως ξυλοδαρμοί, έως και φόνοι) και άλλες μορφές έμφυλης βίας επιβάλλονται, με αισχρό τρόπο, στα γυναικεία σώματα . Λεκτική, ψυχολογική, σεξουαλική, οικονομική βία. Με μεγάλο ποσοστό των εργαζομένων πρώτης γραμμής να είναι γυναίκες (νοσηλεύτριες, ταμίες, εκπαιδευτικοί, καθαρίστριες κ.α), σε εργασιακό περιβάλλον επικίνδυνο για την υγεία εν καιρώ πανδημίας και επιστρέφοντας σε ένα σπίτι με αυξημένες ανάγκες φροντίδας ή/και επισφαλές, το πρόβλημα της κοινωνικής ανισότητας μεταξύ των φύλων οξύνθηκε έντονα τον τελευταίο χρόνο. Το κράτος πώς μεριμνά για αυτό; Με 42 δομές – ξενώνες σε πληρότητα, αφήνοντας απ’ έξω την πλειοψηφία των περιστατικών και μέγιστη παραμονή το εξάμηνο, σε μία περίοδο όπου η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο και οι συνθήκες εργασίας έχουν υποβαθμιστεί – ενώ διαλύουν όλο και περισσότερο το κοινωνικό κράτος (υγεία, παιδεία κλπ), και φορτώνουν την αναπαραγωγή πλήρως στην πλάτη των γυναικών.
Μετά από τη δημοσιοποίηση της συγκλονιστικής μαρτυρίας της αθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου, για το βιασμό που υπέστη από παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας, έχει ανοίξει η συζήτηση σχετικά με περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης και βιασμών. Άτομα επιζήσαντα κακοποίησης που για χρόνια κουβαλάνε μόνα τους το βάρος μιας τόσο τραυματικής εμπειρίας, ρίχνουν το φως της αποκάλυψης σε μια κοινωνία που δεν ήταν σε θέση να καταλάβει και να καταδικάσει αυτές τις πράξεις. Ενδεικτική η απάντηση του τότε προέδρου της ομοσπονδίας που είπε μεταξύ άλλων «Δεν ξέρουμε καταρχάς αν συνέβη, αν θέλουμε να είμαστε τελείως αντικειμενικοί.». Τέτοιες δηλώσεις δυσκολεύουν, την ήδη ψυχολογικά δύσκολη θέση ατόμων που έχουν σκοπό να καταγγείλουν τους κακοποιητές τους. Ακόμα και μετά την την καταγγελία εργασιακής κακοποίησης της Ζέτας Δούκα, που άνοιξε τα στόματα στο χώρο του θεάτρου και των καλλιτεχνών, συνέχισαν να ακούγονται παρόμοιας επικινδυνότητας δηλώσεις. Φράσεις όπως: «τώρα θυμήθηκε κι αυτή», «για να πάρει το ρόλο», «έδινε δικαιώματα» και άλλες, αντανακλούν τις πεποιθήσεις που επιτρέπουν σε κακοποιητικές συμπεριφορές να συνεχίζουν να υπάρχουν. Είναι αντιλήψεις που ενοχοποιούν τα θύματα κανοντας ακόμα πιο δύσκολη την καταγγελία. Εδώ και πολλές εβδομάδες, ακούμε καθημερινά νέες μαρτυρίες με λεπτομέρειες που δεν αντέχεις ούτε καν να τις φανταστείς, με αποκορύφωμα αυτές που αφορούν στον γνωστό σκηνοθέτη και πρώην διευθυντή του εθνικού θεάτρου Δ. Λιγνάδη, για εμπλοκή σε κύκλωμα παιδεραστίας και σεξουαλικές παρενοχλήσεις σε ηθοποιούς. Καμία ανάληψη ευθύνης και λήψη μέτρων προστασίας, δεν ανέλαβε η Κυβέρνηση, βάζοντας τον εαυτό της στο κάδρο της συγκάλυψης. Η υπουργός πολιτισμού το παίζει εξαπατημένη, βγάζοντας την ουρά της απέξω, γεγονός που έχει εξοργίσει τους ανθρώπους του πολιτισμού που ζητούν παραίτηση της. Συνεχίζοντας την τακτική των συγκαλύψεων, ο ίδιος ο κατηγορούμενος, με τη στήριξη του δικηγόρου του Α. Κούγια κάνουν λόγο για ψευδής φήμες, χαρακτηρίζοντας τους μάρτυρες «επαγγελματίες ομοφυλόφιλους» και τον πρόεδρο του ΣΕΗ, Σ. Μπιμπίλα «μέτριο ηθοποιό». Δε χρειάζεται να σταθούμε στους χαρακτηρισμούς αυτούς καθώς θεωρούμε ότι είναι φανερή η χυδαιότητα που κουβαλάνε, αυτό στο οποίο πρέπει να επιμείνουμε είναι στην καταδίκη τους. Κανένας βιασμός, καμία σεξουαλική παρενόχληση, καμία κακοποιητική συμπεριφορά, δεν είναι «δυσάρεστο περιστατικό», δεν είναι ψευδομαρτυρίες για τη δυσφήμιση επιτυχημένων ανδρών, δεν είναι «μόδα» για μερικά λεπτά δημοσιότητας, είναι μία από τις πολλές, δυστυχώς, αποδείξεις, ότι η κοινωνία στην οποία υπάρχουμε νοσεί, από έναν ιό που δε μπορεί να αντιμετωπιστεί με κανένα εμβόλιο και κανένα φάρμακο. Ο μόνος τρόπος ίασης είναι ο αγώνας. Να μη σταματήσει η συζήτηση «γιατί κούρασε», να μην επιτρέψουμε καμία συγκάλυψη,να απαιτήσουμε την άμεση καταδίκη όλων των κακοποιητών. Ας δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον φιλικό προς τις επιζήσασες – τα θύματα να καταγγείλουν, χωρίς επιβάρυνση, όλες τις παραβιαστικές συμπεριφορές για να μην επιτραπεί η συνέχιση τους και να αποτελέσει αυτή η ιστορία, την αρχή του τέλους της συγκάλυψης αυτών των εγκλημάτων από την πολιτεία.
Επιπλέον όλων αυτών, η κυβέρνηση αναγγέλλει μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου. Στα προσχέδια νόμου που “διαρρέουν” στη δημοσιότητα, αντί να βελτιώνεται η ισχύουσα νομοθεσία διευκολύνοντας την ανατροφή των παιδιών (π.χ. Υποστηρίζοντας τη συναινετική συνεπιμέλεια με τη στελέχωση των Κοινωνικών Υπηρεσιών ώστε να διασφαλίζεται η τήρηση κάποιων κριτηρίων για τους γονείς που αναλαμβάνουν την επιμέλεια), προσπαθεί να προωθήσει την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, η οποία σε αντίθεση με τη συναινετική, δεν είναι προς όφελος του παιδιού και της μητέρας. Η κακοποίηση (σωματική, σεξουαλική, λεκτική, ψυχολογική) δεν είναι εφικτό πάντοτε να αποδειχθεί (σύμφωνα με διαρροές στο προτεινόμενο νομοσχέδιο μόνο η αμετάκλητη απόφαση δικαστηρίου για ενδοοικογενειακή βία – μια αρκετά χρονοβόρα διαδικασία – θα δρα ανασταλτικά για την από κοινού γονική μέριμνα) και η υποχρεωτική αλληλεπίδραση των γονιών σε τέτοια βάση καταστρατηγεί δικαιώματα και φέρνει το παιδί διαρκώς στη μέση των συγκρούσεων. Το παιδί καλείται να αλλάζει διαρκώς κατοικία, διαταράσσοντας τη καθημερινότητα του. Σε μια κοινωνία που οι γυναίκες δεν έχουν τα ίδια κοινωνικά προνόμια με τους άνδρες (έμφυλες διακρίσεις,μισθολογικές ανισότητες κλπ), οι ενστάσεις και οι δικαστικές διαμάχες στις οποίες οδηγούν τέτοιες οριζόντιες ρυθμίσεις, προφανώς, δεν διεξάγονται επί ίσοις όροις. Ταυτόχρονα, για τη προώθηση του παρόντος νομοσχεδίου χρησιμοποιούνται αντιεπιστημονικοί όροι/μισογυνικός λόγος (βλ. γονεϊκή αποξένωση) και δε λαμβάνονται υπόψη οι προδιαγραφές που θέτουν πολλοί ειδικοί για τη συνεπιμέλεια. Υπάρχουν πολλές ενστάσεις για τη συγκεκριμένη νομοθεσία, ωστόσο η κυβέρνηση της ΝΔ επιλέγει να φέρει αυτό το νομοσχέδιο για ψήφιση, στη περίοδο του lockdown, που μπορεί λόγω των υγειονομικών μέτρων να δικαιολογηθεί η καταστολή σε πορείες και μάλιστα επιλέγει να μη δώσει λόγο στις μητέρες και γενικώς στις φεμινιστικές οργανώσεις.
Απαιτούμε:
- Ενίσχυση των κοινωνικών δομών, η φροντίδα είναι κοινωνική υποχρέωση
- Στήριξη των επιζήσασων έμφυλης βίας/ καταδίκη των κακοποιητών
- Όχι στην αντιδραστική μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου.
Καλούμε :
Στην απεργιακή φεμινιστική συγκέντρωση των σωματείων:
Δευτέρα 8 Μαρτίου 1:00 μ.μ. Πλατεία Κλαυθμώνος (σημείο συνάντησης Υπουργείο Εργασίας)
Φεμινιστική Συγκέντρωση και πορεία:
Δευτέρα 8 Μαρτίου, 5:30 μ.μ. Σύνταγμα
ΚΙΝΗΣΗ ΑΠΕΛΑΣΤΕ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
